พระนิสิตในฐานะที่เป็นผู้สวมหมวกสองใบในเวลาเดียวกัน ใบหนึ่งคือการดำรงสถานะเป็นพระสงฆ์ และอีกใบหนึ่งในฐานะที่เป็นนิสิต ย่อมเป็นผู้ได้รับการถ่ายทอดทางความคิดและแนวทางการทำงานจากพระสงฆ์รุ่นก่อนเช่นเดียวกัน เป็นที่น่าสนใจตรงที่ว่าการดำรงสถานะทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกันนั้น พระนิสิตเหล่านี้สามารถวางตำแหน่งของตนเองได้อย่างไร และสามารถมีการยึดโยงกับสังคมผ่านกิจกรรมในรูปแบบใดได้บ้าง

​     เราหลายคนอาจเคยผ่านการฝึกงานในช่วงการเรียนมหาวิทยาลัย ในฐานะที่เป็นกระบวนการหนึ่งก่อนการสำเร็จการศึกษา การฝึกงานต้องมีความยึดโยงกับสาขาวิชาที่เรียนไม่มากก็น้อย เพื่อที่จะได้นำความรู้ที่ได้จากห้องเรียนไปสู่การลงมือปฏิบัติจริง และยังเป็นการเตรียมพร้อมเพื่อรับมือกับสถานการณ์จริงหากต้องออกไปทำงานหลังจากจบการศึกษา

​     เช่นเดียวกันกับพระนิสิตของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ที่จะต้องผ่านการปฏิบัติศาสนกิจก่อนที่จะสำเร็จการศึกษา ดังปรากฏเนื้อหาอยู่ในข้อบังคับของมหาวิทยาลัย พระนิสิตเหล่านี้ต้องคิดโครงการขึ้นมา 1 โครงการ เป็นโครงการที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของงานกิจการคณะสงฆ์ 6 ประการ ได้แก่ งานด้านการปกครอง งานด้านศาสนศึกษา งานด้านศึกษาสงเคราะห์ งานด้านการเผยแผ่ งานด้านสาธารณูปการ และงานด้านสาธารณสงเคราะห์

​     การปฏิบัติศาสนกิจ จึงเปรียบเสมือนเป็นช่องทางหนึ่งที่เปิดโอกาสให้พระนิสิตสามารถทำกิจกรรมร่วมกับชุมชนและสังคม โดยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา การปฏิบัติศาสนกิจมีพัฒนาการตามความเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย มีการถอดบทเรียนจากกิจกรรมที่พระสงฆ์รุ่นก่อนเคยกระทำไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากโครงการพระธรรมทายาท หรือ ภิกษุใจสิงห์ ที่ริเริ่มโดยพระพรหมมังคลาจารย์ (หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ)

     ดังนั้น การปฏิบัติศาสนกิจจึงไม่ใช่เพียงการกวาดลานวัด การแสดงธรรม หรือการออกบิณฑบาตเพียงอย่างเดียว หากแต่ต้องเป็นกิจกรรมที่มีความยึดโยงกับสังคม เกิดประโยชน์หรือสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับชุมชน โดยอาจจะไม่ต้องเกิดผลลัพธ์ที่ส่งผลกระทบในภาพใหญ่  แต่อย่างน้อยที่สุด การปฏิบัติศาสนกิจถูกคาดหวังว่าจะเป็นกระบวนการหนึ่งในการสร้างการกระบวนการเรียนรู้ให้กับตัวพระนิสิตผ่านการลงมือปฏิบัติจริง