หากพิจารณาตั้งแต่สังคมโบราณที่ส่วนใหญ่มีพื้นฐานเป็นสังคมมุขปาถะ หรือสังคมแห่งการพูดคุย ภูมิปัญญาถูกส่งต่อและถ่ายทอดผ่านการเล่า การบอกต่อ เพื่อคงไว้ซึ่งความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์ ภูมิปัญญาจึงถือเป็นสิ่งที่มีคุณค่าต่อการอยู่รอดของมนุษยชาติกับสิ่งแวดล้อมรอบตัว มีความสำคัญมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน หรืออย่างน้อยที่สุดก็ในช่วงที่ความรู้ต่าง ๆ ยังไม่ปรากฏในรูปแบบตำราหรือหนังสือ

     ขณะที่ปัจจุบัน ภูมิปัญญาได้กลายเป็นที่รู้จักของสังคมวงกว้าง ถูกให้ความสำคัญและได้รับการยอมรับในระดับสากล โดยในปี ค.ศ. 1980 สหประชาชาติได้จัดการประชุมเชิงปฏิบัติการที่ส่งเสริมให้เกิดการวิจัยทางสหวิชาการสนับสนุนให้มีงานวิชาการกิที่บูรณาการทั้งในด้านสังคมศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และความรู้ทางด้านภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อให้เกิดองค์ความรู้ใหม่ ๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อสังคม ภูมิปัญญาจึงไม่ใช่สิ่งโบราณ แต่คือสิ่งที่สามารถนำไปผสมผสานกับองค์ความรู้สมัยใหม่ จนเกิดเป็นนวัตกรรมที่สามารถนำไปใช้แก้ไขปัญหาในปัจจุบันได้อย่างเหมาะสม